kwiatek13 - komentarze
Technicznie rzecz biorąc - winić nie mogę nikogo. Tych na górze nawet już nie pytam co chcą nam zrobić. Pewnie myślą, że nas załatwią jak podkręcą te swoje pieprzone, kosmiczne kaloryfery na maksimum. Oj, wypraszam sobie, proszę państwa! Ja przetrwam - nie ma co do tego wątpliwości.
Weekend minął mi w towarzystwie nader dziwnym. Leather face, przeróżne Efekty Motyla. Pobiłam rekord i przez dziesięć dni piłam tylko wodę. Zdałam sobie sprawę, że odżywianie się jest rzeczą ważną, dopiero po czterech dniach, kiedy zdychałam z pragnienia na podłodzę. Oczywiście przy *Going Inside*. Jakieś srebrne światełka mi się przed oczyma przesuwają. To nie wróży dobrze. Jak tak dalej pójdzie - zgasną i co wtedy? Zostanę sama...
Panowie na górze widocznie nie respektują moich ostrzeżeń. Z głośników sączy się *The First Season*, a ja mam ochotę odpłynąć. Zresztą jak zawsze, bo przecież odprężenie uderza człowieka bardziej niż zmęczenie... i potem jak ta kupka prochu strzelniczego, dryfujemy sobie w dal. Miłe, ale na dłuższą mete naprawdę przygnębia. Ostatnio do mojej głowy nie docierają żadne, względnie ciekawe informacje. Stąd też zastój wszelkiej pracy twórczej. Dziś jednak zrobię wyjątek... *Wind up Space* ... Zrobię wyjątek i rach-ciach... powstanie coś z niczego. Dzieło stworzone pod wpływem muzyki, radości mojego życia.
Nigdy. Powtarzam - NIGDY. Nie rozumiałam, a teraz jak najbardziej rozumiem. Drzewo za oknem chyba się na mnie patrzy. Ma oczy, wielkie i piwne, skryte między liśćmi. Moje nienaruszone dotychczas ego potrzebuje wsparcia... zamykam się w szklanej tym razem klatce i oświadczam uroczyście, że pragnę pomocy. Skądkolwiek!
Mam gitarę. Gram na niej tylko w wyobraźni.
Zastanawiałam się dziś nad tym czy powinnam dogłębniej przeanalizować wnioski płynące z tego co wy, Ziemianie, nazywacie codziennością. Może i tak. Minęło już kilka dni od mojej wizyty u babci. Cały ten czas, który mogłam spędzić na rozmowie z bliskimi i zajadaniu się domowym ciastem, przesiedziałam na balkonie ze słuchawkami na uszach. Dochodzę nagle do prostej prawdy. Przypomniało mi się ile wydałam w ciągu trwania jednego, banalnego tygodnia. Przygryzłam wargę i spojrzałam w niebo by prosić o przebaczenie. Uniwersum, łaski.
Wtedy też uznałam, że Warszawa jest miastem pretekstów. Spoglądasz na pierwszą lepszą wystawę i już wiesz, że chcesz tę książkę/płytę/gazetę/sukienkę/buty. Cokolwiek... Nie da się obojętnie przejść koło tego czego pożądamy sercem i duszą, prawda?
Później moje rozmyślanie powędrowałe w sfery eteryczne i nie jestem pewna czy zdawanie relacji z tych wydarzeń ma jakikolwiek sens. Mogę wam rzec, że przyswoiłam sobie pewne stwierdzenie dotyczące Johna Frusciante. *No i co z tego, kurwa, że ćpa? To geniusz, jemu wolno.*. Znów popatrzyłam w błękitne sklepienie nade mną, bo inaczej się nie da. Czy to jest usprawiedliwienie? A może już tylko fascynacja, starająca się nieudolnie wyjaśnić błędy obiektu fantazji i inspiracji? Nigdy pewnie nie dowiem się jak jest... Wiem sama, że takie dociekanie nie ma najmniejszego sensu. Przynajmniej ja uchodzę za osobę, która się tym brzydzi. Po prostu nie wiem czy tak można podsumować narkotykowe ciągi artysty. Prawdziwego artysty. Ważne, że on sam sobie wybaczył lata słabości...
A później zaświtało mi w głowie. Wspomnienie jasno oświetlonej polanki za domem babci mojej kuzynki. Przede mną las, cisza i świeże powietrze. Doskonałe warunki do poddania się luźnej, niezobowiązującej medytacji. Problem w tym, że nie mogłam otworzyć oczu. Nie mogłam...
*Dasz radę. Policz do stu i uchyl powieki. Dalej sobie poradzisz* - usłyszałam głos Uniwersum.
Tak też zrobiłam i poskutkowało. Chwyciłam za telefon, gdzie przechowuje swoje pierwszorzędne notatki i zapisałam bardzo prymitywną, a jednak realną myśl: *Nie dokonam niczego, jeśli nie postawię sobie jasnego celu i nie powiem: Dam radę!*. Wiem... dziecinne. Ale taka jest prawda.
Miałam moment, kiedy chciałam się poddać. Rzucić wszystko w cholerę i powiedzieć sobie: *Dość!*. Ale nie zrobiłam tego z uwagi na... swoje zdrowie psychiczne. Wszelkie uzależnienia. I cele. Pragnę tylko spokoju i miejsca do pracy. Wspominałam o tym? Pewnie tak.
Czego jeszcze nie napisałam na tym blog? Przelałam w niego całe swoje zdolności pojmowania rzeczy dziwnych i normalnych. Wszelkie cienie i blizny. Komplet moich zalet i wad. Konkretne przemyślenia na tematy tak różne jak tylko można to sobie wyobrazić... Aż w końcu zostałam sama, zupełnie ogołocona ze swoich kosztowności. Bo to jest dla mnie cenne. To co tu zapisuje... Nie potrafię wam jasno oświadczyć ile jeszcze zamierzam prowadzić tą stronę. Być może kilka lat. Może ta notka jest ostatnią... To jak potoczy się los, jest dla mnie wielką, ogromną niewiadomą... I tak jest w każdej dziedzinie.
Pamiętam jeszcze swoje rozmowy z Alienem. Były wspaniałe - perfekcyjne i takie jakimi chciałam je spisać. Teraz już dawno zaprzestałam ich praktykowania, ale wciąż miło się czasem uśmiechnąć wypowiadając głośno ich treść. Cierpię sobie. W zaciszu własnego meritum, czyli w zaciszu meritum tego co najważniejsze. Doszłam do wniosku, że dłużej nie wytrzymam wszystkich łacińskich cytatów drążących mi dziurę w umyśle. Nie wytrzymam muzyki Johna bo robi mi wodę z mózgu, czy tego chcę czy nie. Teraz słucham *Murderers* i uświadamiam sobie proste, choć okrutne łzy, które spływają po moich policzkach. Jak zwykle kiedy coś mnie wzruszy, nie potrafię powstrzymać płaczu. To płynie prosto z głębi. Z jakiejś nieznanej nikomu równi pochyłej, która tylko czeka by ją odkryć. Chcę stąd odejść, niekoniecznie mogę. Co za ironia losu!
Lekki powiew wiatru przywołuje mnie do porządku. Powinno być ich więcej. Przynajmniej stałabym się bardziej trzeźwa - jak na obecną chwilę. *Representing* stawia mnie do pionu. Chwytam za długopis, pytanie czy zdołam coś narysować czy tylko przyłożę koniec do papieru i rozmyślę się natychmiast... Nie. Dziś dzień przemian. Uda się.
Właśnie. Jestem optymistką.
Pozdrawiam - Kwiat/Kaileena_Farah.
Ps. Czuję, że się zatracam. Choć wniosek to niezbyt odkrywczy... przeraża mnie. Okrutne wizje przyszłości są nie do zniesienia.
Pps. Na szczęście mam Muzykę i Hrabiego.
kwiatek13
Chodzi ci o tę opowiastkę o JS?aneta
a na kulcie szykuję niespodziankę - tajemnicę
aneta
Dorzucam coś jeszcze, na pocieszenie po filmie.kwiatek13
*Klątwa...* jest nadal moim ulubionym filmem... ale zawiodłam się na dwójce i prawie poryczałam jak wyszłam z kina bo miało być tak pięknie... :(Lipa
powiedziała,że pierwsza część była o wiele lepsza.Heh spoko;)*1 to ja oglądałam razem z nią. w domu.......kwiatek13
A pierwsza część jej się podobała, tak? Bo według mnie jedynka jest 100 razy lepsza od dwójki! Przekaż siostrze, że ma dobry gust skoro jej ten film nie przypadł do gustu!Lipa
łeee...to żałoba-nie ide na to(moja siostra powiedziała podobnie,bo na tym była:/)kwiatek13
To nie było to co jedynka... zbyt mało piratów w filmie o piratach... i Jack już nie ten :( ...Czasem...czasem...czasem....wpadnij na blogA....http://l-i-p-e-k.mylog.pl ,a jeśli na tego nie to na tego drugiego....
Czemu nie jesteś zachwycona?-mam zamiar na to iść
kwiatek13
I byłam. I nie jestem zachwycona.aneta
już dziś
kwiatek13
Tak, dziękuję Ci, Anetko. Mam teraz niewiele czasu. Jutro premiera *Piratów* i aż mnie roznosi...aneta
Kurczę, zapomniałam się i urzyłam cudzysłowia... No nic... Chciałam powiedzieć, że do konca tygodnia mój pokój powien być *do odbioru* i może dziś troszkę zaszaleję na kulcie... nie przeczytałaś ostatnio wszytskich moich postów, a w którymś z tematów dałam Ci duże foty Hillel'a Slovak'a, więc jeśli chcesz to możesz je dać na VQaneta
Oj... Do końca tygodnia mój pokój powinien byćVillema
Hej :) Przypadkiem trafiłam na Twojego bloga i doznałam miłego zaskoczenia :) Ja również lubię Czerwone Papryczki, może nie tak nałogowo, ale jednak. Masz prześliczny szablon, mogłabyś mi odpowiedzieć skąd? :D Pozdrawiam serdecznie i zapraszam do siebie: http://www.metalowa.mylog.plkwiatek13
Ja jak widzisz mam naprawdę ograniczone pole działania obecnie, więc tylko trzymam za słowo.aneta
Ale z drugiej strony jest duże prawdopodobieństwo, że będę wpadała. A przerwa potrwa tylko jakieś 2 dni... no zobaczymykwiatek13
Spokojnie. Wytrzymam. Wytrwam. Nazwij to jak chcesz.aneta
SZOK!!! Onet polecił mojego bloga! Zatkało mnie! Z krzesła spadłam! Teraz się dopiero chwalę, ale nie wiem kiedy mnie ujrzysz. Może jutro, może za tydzień. Nie wyjeżdżam, ale nie będę miała za bardzo jak zaglądać do neta raczej (!!!), bo nie napewno (!!!). Będę miała malowanei w domu
aneta
Trwaj! Trwaj! Trwaj!kwiatek13
Wszak rok 2012 przed nami. Ale trwam w swoim optymistycznym nastawieniu, naprawdę...Nimrodelka
Okrutne wizje przyszłości...? Ale chyba masz też dobre pozytywne wizje tego co bedzie kiedyś?mimo wszystko trzeba starać się byc optymistą, choć nie zawsze jest to łatwe...
kwiatek13
Postaram się. Ale teraz naprawdę - jak wchodzę do netu to nie na więcej jak 10 minut! Muszę dbać o swojego gościa :) ...aneta
ale na razie dośćaneta
Zresztą już teraz Ci napiszę... Ja wiem, że do tego trzeba weny, ale mogłabyś postarać się przeczytać tą historię Magdy? Jej na tym zależało...aneta
chwilowo smaruję moje opowieści a jak będziesz to będę miała do Ciebie prośbę aneta
Mam nadzieję, że wrócisz! Bo Magdy nie ma... wyjechała na kolonię, a ja sama jestem...kwiatek13
Zastanawiam się gdzie Magda. Teraz jest u mnie Adamo to tak licho w necie siedzę, ale jak wrócę - przygotujcie się :D:D:D ....aneta
Już nie jestemaneta
Byłamkwiatek13
Ach... śpiąca jesteś? ;)aneta
Buuuuuuuuuuuu... (tak na marginesie) (zamiast ziewania)aneta
mogę pochwalić Twój końcowy optymizm i chęć zmian aneta
przeczytałam notę, ale nie wiem co mam Ci napisać...aneta
jak tak dalej pójdzie to będzie moje kolejne hobbyaneta
Nie ma za no
kwiatek13
Dzięki ci, Anetko ;) ;*aneta
Teraz takie małe co nieco, ale obiecuje, że potem wyjdę na prostąaneta
Gratuluję optymizmu Tak trzymaj aneta
A ja mam dla Ciebie niespodziankę - prawdopodobnie, jeśli dobrze pójdzie będzie na gronie jeszcze jedna osoba Cieszysz się? Gadałam już z Meg aneta
PIERWSZA!