kwiatek13 - komentarze
Anioł ten niczym się nie wyróżniał od normalnych, zwyczajnych ludzi, których widujemy na ulicach, w tramwajach, w szkołach… Miał bardzo brązowe oczy, przywodzące na myśl kubek gorącej czekolady, która rozgrzewa umysł i ciało. Na plecach, choćby nie wiem jak długo szukano – nie odnaleziono by białych, pokrytych piórami skrzydeł, a nad głową ów Anioł nie miał żadnej, nawet najmniejszej aureoli! Skandal – powiecie – Skandal! Co to za Anioł w ogóle?! Kaileena jednak doskonale wiedziała, że Aniołem jest i nie zwątpiła w to, aż do tej pory.
Uśmiechnęła się do niego raz, później drugi, potem on uśmiechnął się do niej i było jasne, że ten dzień, Kaileena zapamięta na długo.
Wróciła do domu myśląc tylko o jednym – by On znów się jej objawił. Kaileena nie wierzyła w Anioły, które przechadzały się w pobliżu. Kaileena ich po prostu nie dostrzegała tak jak czasem nie dostrzega się znaków, które mówią nam o przyszłych wydarzeniach. Dlatego właśnie przeżyła szok, gdy niespodziewanie jeden z nich spadł na nią jak grom z jasnego nieba by tak samo szybko zniknąć, aż na trzy dni.
Były to trzy, najdłuższe i najdziwniejsze dni w życiu Kaileeny. Miały barwę pomarańczy, brzmiały jak słodko-gorzka, progresywna muzyka i przyprawiały na zmianę – o mdłości, zawroty głowy i błogi, niczym niezmącony nastrój. Jak tak wiele stanów mogło się połączyć? Kaileena nie wiedziała, ale powoli, bardzo powoli zdawała sobie sprawę jak poważna choroba ją dotknęła i, że jest ona uleczalna tylko jednym sposobem, którego Kaileena nie chciała nigdy doświadczyć. Chwilami Anioł wydawał jej się tylko snem i złudzeniem, wtedy spoglądała na zdjęcia i utwierdzała się w przekonaniu, że istniał i istnieje nadal, chociażby w jej sercu.
Nadszedł pierwszy dzień tygodnia i Kaileena miała okazję zobaczyć go ponownie. Opadły emocje i przez jedną, krótką chwilę zwątpiła, że cokolwiek z tego będzie. Anioł okazał się być szalony, pełen energii, uroczy i zabawny. Aureolę dla kontrastu zastąpiły rogi, bowiem to był Anioł wielce nietypowy. Wcześniej, odurzona Kaileena nie spostrzegła niczego poza brązowymi oczami, teraz widziała też palce u jego dłoni, na domiar złego szczupłe nadgarstki i ciemne brwi. Przyjrzała się jeszcze lepiej, zauważyła szare cienie pod dolnymi powiekami, usta wygięte w zwyczajowym uśmiechu Anioła i jego nieomalże czarne włosy. Coś się nie zgadzało, ale Kaileena nie zwracała na to uwagi. Uznała, że tak miało być. I tak było.
Minął tydzień, drugi. Anioł i Kaileena nie widywali się przez cały ten czas. On napisał do niej kilka niezobowiązujących wiadomości, ona starała się zignorować chęć wyrzucenia z siebie całej złości i uczuć, jakie do niego żywiła. W końcu – co było nieuniknione – straciła nadzieję i chęć do walki. Wkrótce ujrzała go znowu i wszystko wróciło. Nogi się pod nią ugięły, zdrowy rozsądek wylądował gdzieś poza ciałem i Kaileena nie zdawała sobie już sprawy z niczego poza tym, że nie zamierza się poddawać. Oczywiście, momenty zwątpienia pojawiały się dosyć często, ale nigdy na tyle intensywnie by zmusić ją do usunięcia się z pola bitwy. Postanowiła zdobyć Anioła za wszelką cenę, a kiedy zobaczyła go po raz kolejny wyglądał nieco inaczej – pewniej i dojrzalej. Nim się obejrzała padła w jego objęcia, widać tak było jej pisane. A był tam i ołtarz i kościół i wyzwali od heretyków i pogrozili palcem z zawziętą miną… Anioł i Kaileena skwitowali wszystko niewinnymi uśmiechami, aż wreszcie Ona, nagle, nie do końca zdając sobie sprawę z tego, co robi, pocałowała Go a Anioł odpowiedział. Ciężko opisać to jak smakuje pocałunek Anioła.
Trochę jak jabłkowa Orbit, trochę jak jasny, musujący szampan. Anioł całował z uśmiechem i radością, Kaileena dała mu się porwać. To była wesoła kraina, gdzieś między sufitem a podłogą, w pobliżu trzech sąsiadujących ze sobą szafek, łóżka i kaloryfera. Pożegnali się późno, bez entuzjazmu. Kaileena miała wyrzuty sumienia, kiedy wreszcie zdała sobie sprawę, że ujarzmiła nieosiągalnego Anioła i choć to była tylko godzina – zdawało się, że trwa całe wieki i jest słodsza od mlecznej czekolady.
Kaileena widywała Anioła przez następny tydzień, widywała go nie raz i nie dwa. Postanowiła z nim porozmawiać i mówiła mu wiele trudnych słów, starała się by nie brzmiało to zbyt poważnie, zbyt serio jak na tamten czas. Anioł zgodził się z nią, wyjaśnił jak z nim jest i Kaileena uznała, że jeden jest tylko słuszny wybór – dać mu czas. Jednak niepokoiła się, co raz bardziej, wolała wiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi, zwłaszcza wtedy, gdy brał ją za rękę i żartował. W końcu dostała swój widelec.
Widelec nie był niczym szczególnym. Mały, biały i plastikowy, bez żadnych znaków szczególnych. Na początku nie symbolizował niczego, później znaczył więcej niż tysiąc gestów i tysiąc słów, mimo iż Kaileena wiedziała, że to bardzo niemądre powierzać swoje serce widelcowi. Siedziała w swoim pokoju, jak zwykle, pod kaloryferem i słuchała Pink Floyd obracając widelec w dłoniach. Myślała nad wieloma rzeczami, głównie o Aniele i jego pytaniach. Później nastąpił przełom. Kaileena spojrzała na widelec, a widelec spojrzał na Kaileenę, tak tylko jak potrafią patrzeć wybrane widelce. Był przerażający i fascynujący, fala uczuć zwaliła się na nią i poraziła swoją mocą. O nie, nie… Nie mogła zachować widelca. W jej mniemaniu stał się zbyt potężny i zbyt serio. Postanowiła go oddać poprzedniemu właścicielowi.
Kaileena udała się, więc w długą i nużącą podróż przez grząskie błota i ponury las, mijając dwa słupy wysokiego napięcia i podejrzane tory, po których sunęły długie, podobne żmijom pociągi. Sparaliżowało ją tuż przed domem Anioła i przez ułamek sekundy była pewna, że tu zostanie – tu umrze i narodzi się ponownie. Jej wyobraźnia przekonała ją, że nie zrobi ani jednego kroku więcej. Jednak zrobiła.
Kiedy przestąpiła próg jego pokoju, uderzyło ją jak bardzo Anioł przypomina Syda Barretta. Właściwie to skojarzenie wydało się Kaileenie zupełnie absurdalne, bo jak Anioł może przypominać chorego psychicznie gitarzystę-narkomana?! Jego brązowe oczy były jednak tak samo błędne, wbite gdzieś w przestrzeń przed nim. Włosy abstrakcyjnie rozczochrane, a twarz nienaturalnie blada. Kaileena sięgnęła po widelec, ale rozmyśliła się natychmiast. Wystarczyło, że pomyślała o tym ile dla niej znaczy… i odpędziła natrętną myśl by się go pozbyć. Po prostu nie mogła. Anioł uśmiechnął się łagodnie. *Na łyżkę jeszcze nie zasłużyłeś* - powiedziała mu Kaileena.
A wychodząc wymówiła słowa, których miała nigdy nie użyć w stosunku do kogokolwiek oprócz śp. Barretta… *Lśnij Szalony Diamencie* - szepnęła Kaileena i odeszła marząc o kolejnym spotkaniu Anioła.
To na razie koniec opowieści o Kaileenie, jej Aniele i widelcu. Pewnie ta trójka ma jakąś wspólną przyszłość, ale poznamy ją dopiero wkrótce. Do tej pory… trzeba wierzyć.
Kaileena
Albo i chcę.
kwiatek13
Nie chcę widelca.Meg:*
Tralalala Widelec głowe ma!Tralala widelec nogi ma!
Tralala widelców nadszedl czas!
Wejdziemy w widelców krąg!
Widelcowy krąg!!
:D
kwiatek13
Tamci awansowali teraz do pozycji Bogów (którą Fru zajmował już od dawna zresztą xD)... a Anioła mam, chociaż nie wiem jak się dalej nasze NIEPEWNE losy potoczą... Zaraz chyba napiszę coś nowego, bo aż nie mogę usiedzieć, a palce rwie do klawiatury... ehhh... See ya*.Kinga Frusciant
Cóż za inspirująca opowieść.Uwielbiam czytać twojego bloga,jakoś tak nabieram chęci do życia
Spotkałaś w końcu Anioła który jest osiągalny-do tej pory wszyscy inni twoi aniołowie tacy nie byli(Frusciante,Gilmour...)
No cóż...szczęścia życzę
kwiatek13
Cieszę się, że moja z życia wzięta historia tak wam przypadła do gustu ;) Pozdrawiam!Ps. Niedługo napiszę coś nowego :)
malomi.go.pl
Tamten komantarz to mój oczywiście ;]Właśnie się zorietowałam że jeszcze nie skomentowałam tej notki^^
Piękne opowiadanie! Nie moge się doczekać kontynuacji.
Ach!!! A to porównanie z Barretem to odlot!!! :D ^^ mmmmm ... Takiego diamencika nie trudno mi go sobie wyobrazić :P
kwiatek13
Ach! Dziękuję! :DZa wszystkie Wasze komentarze, za to, że wciąż tu jesteście - czytacie, pytacie, przeżywacie ze mną drobne smutki i wielkie radości... Takie sentymentalne wyznanie, ale szczere. Dzięki Wam ten blog nadal istnieje i - bagatela - ma już ponad dwa lata!!!
Bumszakalaka
Świetnie piszeszA ta historia... rozmarzyłam się ;P
Ciekawa już jestem dalszych opowieści z aniołem ( i widelcem rzecz jasna
) Pozdrawiam
Meg:*
Oj Monika rozwaliłas mnie tym komentarzem :P poważnie... a widelec, Kaileena i Anioł... byłam przy wiekszości ich *przygód* wiec wiem jak to sie rozwija. Niech tak bedzie dalej;) Widelec jest czymś wyjątkowym, czymś czego nie można zmierzyć, zważyć. Czymś ważnym dla Kaileeny- tak jak i Anioł. Anioły umieją latać, a Diamenty błyszczą ( w sumie ślnią ). Ale tylko czy te szalone?Aneta
i zapraszam ponownie na truskawkowe-mysli.blog.onet.plAneta
Powiem tylko: *Ehhh... Faceciii...*nie ma to jak zakochany kwiatuszek
btw. śliczny blogasek
Monika-ta sama
Boże Ewa ty sie...ZAKOCHAłAŚ!!!Ja nie moge a myślałam że kaileena sie już nigdy nie zakocha.Ale w sumie to już było widać w szkole.Pamiętaj!!!Najlepiej sie tworzy podczas miłości!!P.S
U mnie tą miłość czasem zastępuje smutek :(
Ale ciesze sie z twojego widelca.Ciekawe co z tego wyjdzie...
Monika K
Całowałaś się???????!!!!!!!!O BOŻE~!!!!!!!!!kwiatek13
Anioł z rogami i ogonem... niestety... daje mi się to we znaki... Ehhh...Aneta
A wogóle dostałam cynk i jestem first Aneta
Aniołz rogami i ogonem ;P I z widłami ;PAneta
To takie romantyczne